Bushcraft Hike Weekend

 Outdoorschool Blogger 2024 Veronique aan het woord:

‘Mijn rugzak werd letterlijk en figuurlijk mee gedragen door anderen’

Een weekend van loslaten, overgave, verbinden, grenzen verleggen en limieten accepteren. De balans zoeken tussen 2 tegenpolen.

Ik nam deel aan het Bushcraft Hike weekend in mei, zonder grote voorbereiding, voorkennis of ook maar een idee van wat me écht te wachten stond.

Ik zal mezelf even voorstellen, zodat het je wat perspectief kan bieden. Wie weet herken je stukken die beschreven worden of durf je je laten meenemen in mijn ervaring van deze 3-daagse.

Mijn naam is Véronique, 35 jaar, voormalig fervente sporter in onderdelen als dans, en hier en daar enkele fitness fasen.

Door de jaren heen heb ik mijn lichaam wat verwaarloosd. Ik heb lang gekozen voor snelheid, veel doen, vooral vanuit het hoofd, en minder te luisteren naar wat mijn lichaam nodig had.

Ik at ongezond, nam amper rust, ging tussendoor vaak uit, trad vaak op en combineerde meerdere jobs met een leven als semi-pro danser (in mijn taal wil dat zeggen: meer dan 20u/week trainen, lesgeven), daarnaast was het leven vaak een uitdaging, al sinds ik klein was.

Maar de laatste jaren ben ik wakker geschud. Mijn lijf begaf het van de ene op de andere dag, kon mezelf niet meer recht houden en bevond me meermaals in periodes van 22u per dag liggen. Het was op.

Na heel wat zelfreflectie en situaties die als catalysator gediend hebben om me wakker te schudden, ben ik tot besef gekomen ‘Ik mag eindelijk weer thuiskomen bij mezelf’. En dat is exact waarom ik deze Hike wilde doen.

Ik verdiep me nu sinds 2 jaar in zelfontwikkeling, het zelfhelend vermogen van ons lichaam, en de verbinding tussen lichaam en geest, voelen en denken.

Eindelijk voelde ik me veilig genoeg om mezelf uit mijn comfortzone te halen. 

Ben ik in staat om mijn grenzen te voelen, uit te spreken, maar vooral ook zelf te respecteren, en dit in verbinding met anderen en de natuur?

En kon ik geen betere organisatie vinden om dit te doen dan bij de Outdoorschool!

Ik vertrok vrijdagavond, carpoolde met een lieve mama en haar zoon, want deze optie boden ze ook aan indien zelf rijden wat moeilijker was. Ik had een rugzak bij die ongeveer 18kg volgeladen was. Vooral veel geleende spullen van buren, vrienden en familie. We kwamen na een lange rit aan in het mooie Vresse-sur-Semois.

Op ons zaten Brecht en al een groep te wachten, die reeds hun tocht begonnen waren enkele dagen van tevoren. Ze zaten rond het kampvuur en ik zag een houten opstelling waar vlees op hing te drogen. ‘Cool!’ Dacht ik toen nog.

We werden warm begroet en er werd ons verzocht onze slaapopstelling op te zetten voor het donker werd. Wij hadden een tentje, en snel bleek dat we de enigen waren. De meesten sliepen onder een Tarp op de grond of in een hangmat, maar dat vond ik zelf nog wat te spannend. Ik zette mijn tent op en enkele van de vorige groep kwamen al vlug even kijken of ze konden helpen! Ik begreep al snel dat mijn rugzak veel te zwaar geladen was! Assistent Elisabeth gaf me enkele waardevolle tips over wat wel en zeker niet mee moest, en zo halveerde ik al een deel van de inhoud.

De anderen van de nieuwe lichting (of zoals Brecht ons omschreef ‘The new 5) kwamen ook toe en we verzamelden ons rond het kampvuur. Na een rondje kennismaken kregen we een efficiënte initiatie over rugzak inpakken, voeding voor de komende dagen verdelen en slaapcomfort. Wat mij vooral bijbleef was het gevoel van veiligheid waarmee er gesproken werd ‘Als er iets is, midden in de nacht of niet, ik ben hier en bereikbaar.’

Oeff dacht ik, dat helpt wel om mijn hoofd, dat zich toch in lichte paniek en overweldiging bevond, een beetje te sussen. 

Toen het donker was, en iedereen richting zijn slaapvertrek ging, bleef ik nog even buiten mijn tent staan, een heldere sterrenhemel, geen lichtvervuiling, en enkel natuurgeluiden. Dit alleen al klonk als een mooie start van een nieuw avontuur.

In de ochtend kregen we koffie, thee, zelfgemaakt ontbijt en werden we verdeeld om met enkele voertuigen naar onze nieuwe startlocatie te vertrekken. Eens aangekomen checkten we nog een laatste keer of we toch niet te veel aan spullen bij hadden, en ja hoor, ik kon nog steeds overtollige balast elimineren. En ik denk dat ik hoe dan ook nog altijd de zwaarste rugzak bijhad.. oeps! Blijkbaar was de tent het grootste gewicht en had mijn slaapmatje een nogal lompe omvang waardoor mijn rugzak meer met mij ging lopen dan ik met de rugzak. Maar ik had goeie moed en we startten onze wandeling. 

Al gauw kregen we een korte inleiding over de impact die de dieren hebben in het bos en wij eigenlijk ons bevonden in hun “huis”. Bevers, die dammen bouwen en voor overstromingen zorgen, sporen van herten en everzwijnen en leuke verhalen over het op zoek gaan en observeren van deze dieren. We startten op een zachte helling, maar ik voelde als snel dat dit wel eens een uitdaging kon gaan worden. De anderen bleken er niet zo’n last van te hebben en wisten de helling bijna zweetloos te bewandelen. 

We kregen mee dat het belangrijk was je eigen tempo te bepalen, zo min mogelijk te zweten en je ademhaling laag te houden, je kledij zo te managen dat je net altijd een stap voor bent op wat mogelijks komen zal, zoals blaren, frictie, zweet,…

Terwijl vrijdagavond zonnig begon, kreeg zaterdag al snel een regenachtig dekentje aan wolken. Gelukkig waren we voorzien van poncho’s, regenjassen en covers voor onze rugzakken. Met de kaart in de hand mocht ieder om de beurt de groep begeleiden naar ons volgende punt. We passeerden hierbij enkele adembenemende plekken waar de rust en de stilte me overvielen. Vol verwondering staarde ik 2 immense en oude bomen aan, die als buur een prachtig dennenbos had. Waarschijnlijk hadden deze 2 bomen hun buren wel al vaker zien verhuizen en herplant worden. Wie weet wat hebben ze door de eeuwen heen allemaal wel gezien en meegemaakt?

We daalden af met de groep, en kwamen op een mooi wandelpad uit, waar mijn oog plots viel op een gekwetste vlinder. Ik kon het niet laten om er even bij te gaan zitten, haar te observeren om te kijken hoe erg ze er aan toe was. Een afspraak die we in groep gemaakt hadden was dat er iemand voorop, in het midden en op het einde liep, en we zo in contact zouden blijven met elkaar om de groep compleet te houden. Wat ook wel nodig was gezien ik nogal snel afgeleid geraakt door de schoonheid van de natuur. Ook bij mijn stophalte bij de vlinder bleef er iemand geduldig mee wachten tot we weer besloten om aan te sluiten. Ik nam mijn nieuwe bondgenoot mee naar de groep en de vlinder besloot dus om nog een 100-tal meter mee te wandelen, tot die de kracht weer vond verder te vliegen.

Daar kwamen we aan, een stuk bos waar ik niet genoeg vocabulaire voor bezit om te omschrijven hoe mooi het daar was.

Vol mos, naaldbomen, op een zachte helling. Hier stelde Brecht zijn Tarp op voor een koffiebreak, gecombineerd met een initiatie mesveiligheid gegeven door Elisabeth, en next level vuur aanmaken gegeven door Brecht.

Er werden snacks a volonté uitgewisseld en we genoten van het prachtige uitzicht.

Ik denk dat dit mijn persoonlijk hoogtepunt was, als het gaat om meest rustgevende plekken. 

Wat later zetten we onze tocht verder. Gelukkig waren we voorzien van wandelstokken want het klimmen en afdalen had ik wel wat onderschat.

Bij 1 bepaalde helling, kwam ik mezelf wel even tegen. De confrontatie van jaren amper bewegen na jaren mijn lichaam afgepeigerd te hebben, en dat mijn conditie niet meer zo denderend was als dat ik gehoopt had. Met kleine stapjes ging ik omhoog, werd ik voorbij gestoken, maar probeerde ik toch dicht bij mezelf te blijven. Mijn hoofd wilde meermaals opgeven, een soort oud mechanisme dat herschreven mocht worden. Want ja, ik werd uitgedaagd, om te kijken waar nu echt mijn grenzen lagen. Al gauw begreep ik dat ik nog wel een tandje kon bijsteken, en werd op deze manier een diepgewortelde angst aangekeken en een mechanisme opnieuw bedraad. 

Dat besef, was een gigantische eyeopener! Hoeveel verder zou ik mezelf nog kunnen pushen? Waar ligt de grens die ik bedacht had en waar ligt de echte fysieke grens?

Boven aangekomen, in de regen, werden de tarpen opgezet en hing ik mijn regenponcho op als minitarp. Het was lunch-tijd! Voor deze lunch hadden we wraps, verse groenten, tapenades, kaas en nog wat lekkers voorzien, een waar feestmaal! Uiteindelijk werden de mini potjes choco creatief ingezet als chocochino’s (lees: we deden een shot koffie in de zo goed als lege chocopotjes en dronken deze als dessertje mmmm..)

Gelukkig hadden we ook onze snackzakjes vol noten en zaden mee en zelf had ik me voorzien van wat proteinerepen.

Oké, we waren voldaan en verzadigd, klaar voor de afdaling. De rugzak die ik bij had begon toch een beetje door te wegen en dat werd opgemerkt. Hier en daar kreeg ik de vraag of het ging met me en of er iets diende overgenomen te worden. De zorgzaamheid begon me op te vallen, wat een lieve groep was dit! Maar ik wilde nog even verder gaan, kijken hoe ver het zou lukken. En ja hoor, daar kwam het volgende magische moment al aan! Een helling vol met Daslook! En met vol, bedoel ik vol! We plukten wat voor onze maaltijden komende uren en dagen, en proefden al even van de geweldige smaakvolle bloemen. Ja mannekes, dit had ik nog nooit gezien! 

Wat ik ook zeker wil benoemen is de waardevolle kennis die Brecht aan ons overbracht. Je merkt gewoon hoeveel ervaring maar vooral passie hij voelt voor de natuur en het ontdekken en leren hiervan. Dat we zo’n groot gamma aan kennis meekrijgen op zo’n wandeling is een enorme meerwaarde. En het stopte maar niet, want even verder kwamen we aan bij een zuivere drinkwaterbron. Kregen we mee waar we op moesten letten om te weten te komen of water rechtstreeks drinkbaar was of niet, aan de hand van een handige wegwijzer. We vulden onze drinkbussen voor de rest van de dag met het heerlijke water.

Even later begon er een alarmpje in mijn lichaam af te gaan. Veel zweet, trillende benen, hoge ademhaling, ja lap.. daar is die fysieke grens! 

Wat op die moment voelde als een balen, frustratie, emotie, confrontatie, werd er enorm snel opgemerkt dat er mocht worden ingegrepen. Ik vond het zelf best moeilijk om aan te geven dat het even te zwaar was, maar ik moest, want daarvoor was ik hier. Al gauw werden mijn tent en enkele andere spullen,.. overgeladen bij anderen, zonder gedoe, alleen maar oprechte zorgzaamheid, als een team. 

Om dit te mogen ontvangen, was niet makkelijk, maar ik voelde enorm veel dankbaarheid! Zo’n groepsgevoel mogen ervaren, waarbij er geen schuldgevoel aan te pas kwam, wauw! Mijn zenuwstelsel voelde zich veilig genoeg om toch nog even door te gaan. En dat lukte ook, mede dankzij de anderen, al dan niet op mijn eigen tempo en met Elisabeth als companion.

Door even met ons 2 te wandelen wisselden we al snel wat herkenbare verhalen uit en kon er al heel snel weer gelachen worden. 

Aangekomen aan ons nieuwe basecamp, zetten we onze tenten en tarpen weer op. Tijd voor vuur en het avondmaal, die voor sommigen bestond uit gevriesdroogde voeding en voor anderen uit een combinatie van couscous met tal van lekkers. De harmonie was mooi om te observeren! De ene was bezig met het maken van feathersticks terwijl de andere zijn schoenen en kleren droogden, water gingen filteren, koken,.. 

Ik was blij met mijn telefoon op zak zodat ik beelden vast kon leggen, maar verder heb ik vooral genoten van het offline leven. 

Van zodra je in verbinding gaat met anderen, gelijkgestemden, omgeven door natuur, en jezelf moet voorzien van basiscomfort, heb je eigenlijk geen extra afleiding meer nodig. Je hebt elkaar.

Het gezelligste kampvuur na een regenachtige, prachtige dag,.. alweer sprakeloos. 

Het slapen ging deze nacht vlotter. Ik was ook echt moe! Maar slapen zo dicht tegen de grond in de natuur, kan niet anders dan overtollige prikkels en energie afvoeren. En eigenlijk vond ik de regen helemaal niet zo erg, desondanks ik dit wel als dramatisch had bestempeld in mijn hoofd. Koude, en dan ook helemaal beregend zijn, zijn in het verleden wel eens grote triggers geweest, maar nu dus niet meer! Hopla, weer iets overwonnen!

Er werd ontbijt gemaakt op een hele creatieve manier! Zo tof om iedereen zijn laatste ingrediënten bij elkaar te zien sprokkelen om zo een fantastisch “brood” te kunnen bakken!

Buikjes rond gegeten, alles weer ingepakt, startten we onze tocht… stijl opwaarts.. 

O dear!

Als kind, puber, deed ik vroeger niet anders, maar dat ging deze keer toch iets minder vlot voor me. 

Mijn hoofd ging van 12-jarige die riep ‘Dit is zooo cooolll!’ Naar 70-jarige die zegt ‘Mijn knieën!’, maar we hebben het gehaald! Deze was nog pittiger dan die van de dag voordien!

Aangekomen op weer een prachtige plek, werden we uitgenodigd vuur te maken van scratch. Hout batonneren, en stapsgewijs vuur kunnen aanmaken, maar vooral aan houden. Dat laatste bleek niet zo vanzelfsprekend, maar ook daar kregen we alle tips en trics die nodig zijn om te slagen.

Je kon zien dat iedereen al aardig overweg begon te geraken met zijn Fire X Steel mes, en dat op slechts enkele dagen!

Na deze moment, heb ik mogen toegeven aan mijn limieten. 

Ik vond het zelf eerst erg jammer, want ‘Waarom lukt het me niet gewoon?!’, frustratie, confrontatie.

Terwijl de groep startte aan hun volgende uitdaging, ging ik vertragen. Ik wilde even de omgeving weer in me opnemen in alle rust. 

Er werden afspraken gemaakt zodat ik, samen met extra begeleiding, ook weer veilig op plaats van aankomst zouden geraken, maar dan op eigen tempo en via zelfgekozen route.

Uiteindelijk zijn we nog langs plaatsen gewandeld die absoluut de moeite waren, tot Brecht ons oppikte op de afgesproken plaats. Hij zette ons weer af aan het basecamp en wachtte daar de groep op.

Moe, maar dankbaar en voldaan.

Een soort van voldoening als dat van een kind dat net een hele dag lekker wild in de speeltuin heeft kunnen spelen.

En wat ik hieruit meegenomen heb, is dat ik meer aankan dan wat ik dacht door mentale grenzen te verleggen, en dat mijn lichaam heldere taal spreekt wanneer het zijn limiet heeft bereikt.

Ik leerde niet enkel Bushcraft en hiking skills, maar ook hoe bewegen in een betrouwbaar en veilig teamverband voelt.

Ik laat me zeker niet tegenhouden door mijn limieten, integendeel, ik wandel weer dagelijks, heb mezelf een hike maatje gevonden en ben super gemotiveerd om dit lichaam in betere conditie te krijgen, zodat wanneer ik nog eens meega, wél de fysieke kracht heb om alles aan te kunnen. Ik hou van ervaringen opdoen, en vooral om er uit te leren. Zelfs thuis vertoef ik nu nog meer buiten dan binnen.

Met grote dank aan Brecht en Zoë om zoiets als dit op poten te zetten! Van een sterk team gesproken! Maar ook zij omringen zich met mensen die hun droom mee helpen dragen en organiseren, en zo kan ik alleen maar vaststellen, dat daar waar onze sterktes liggen, we leiding kunnen nemen, en daar waar onze minder sterke kanten liggen, we ons ook soms eens mogen laten dragen. 

Zo werkt Mycelium ook, we voeden elkaar, want we willen allemaal het beste voor elkaar.