Bushcraft Jaaropleiding - Weekend 6
Blogger Sabrina aan het woord:
Soms heb je een ervaring die je even tot stilstand dwingt.
Zo’n ervaring die je niet alleen aan het denken zet, maar ook doet beseffen hoeveel schoonheid er nog in eenvoud te vinden is.
Voor mij was dat de jaaropleiding
*Verwelkom de Wildernis*.
Ik val misschien in herhaling, maar dit programma heeft mijn leven echt veranderd.
Het was een cadeau dat mij de ruimte gaf om te reflecteren, te vertragen en opnieuw verbinding te maken met wat echt belangrijk is.
Het afgelopen weekend was er weer een dat me met beide benen op de grond zette, en dat mag je letterlijk nemen.
We leefden op het ritme van de natuur, ver weg van de snelheid van de moderne wereld.
We zijn zo gewend geraakt aan ons gemak: een pakje vlees bij de slager, voorgesneden groenten uit de supermarkt, en de magnetron die alles binnen een paar minuten opwarmt.
Maar dit weekend draaide alles om eenvoud, puurheid en samenhorigheid.
Terug naar de basis..
Het eerste wat me opviel, was hoe snel de traditionele rolverdeling naar boven kwam tijdens het bereiden van onze maaltijd.
Taken werden verdeeld, vaak onbewust, en terwijl de mannen de kracht leverden, omarmden de vrouwen hun zorgende kant. En dat was helemaal oké.
Het had iets bijzonders om op zo’n basaal niveau samen te werken.
Brecht daagde ons meteen uit. We kregen enkel hazelnoten en wat meel. Onze opdracht?
Pesto en brood maken. De rest moesten we zelf verzamelen.
Dat betekende dat we het bos in gingen om eetbaar groen te zoeken, terwijl we eerder die ochtend al eikels en stenen hadden verzameld.
Wist je dat eikels vroeger vaak als meelvervanger werden gebruikt?
Tijdens misoogsten en voedselschaarste waren eikels een redding.
Ze zijn prima eetbaar, maar je moet wel de tannines eruit koken, anders zijn ze slecht voor je nieren.
Dus daar stonden we, met ons primitieve gereedschap, stenen in plaats van messen en firesteels.
Een uitdaging, maar ook een eye-opener.
Hoe kook je water zonder pot? Of hoe rooster je noten zonder oven?
Water werd gekookt in een zak van dierenhuid, verwarmd met gloeiend hete stenen.
Onze hazelnoten werden geroosterd onder een laag gloeiende kolen, en het brood bakten we rechtstreeks op de kolen.
Het was een dag vol verzamelen, klaarmaken en wachten.
Maar die wachtende tijd bracht ons ook dichter bij elkaar.
De gesprekken, het delen van verhalen rond het vuur, het voelde allemaal zo... echt.
Een kuil vol smaakexplosies
De hoofdmaaltijd van de dag was een culinair avontuur op zich.
We groeven een diepe kuil in de grond en bouwden daarboven een groot vuur om een bed van kolen te creëren.
Daarop legden we groenten en vlees, bedekt met mos, lindeblad en ander groen, om het tot de volgende dag te laten garen. Geen enkele slowcooker kan daartegenop!
De smaken waren intens, puur, aards. Zelfs het zand dat af en toe tussen mijn kiezen knarste, kon de ervaring niet verpesten.
Het was alsof ik voor het eerst echt proefde hoe eten zou moeten smaken.
Vuur. Meer dan warmte.
De avond bracht ons rond het kampvuur.
En hoewel vuur vaak wordt geassocieerd met gezelligheid, leerde ik dit weekend dat vuur zoveel meer is dan dat.
Het is functioneel, essentieel zelfs. We leerden verschillende soorten vuren maken, elk met een ander doel.
Een vuur om op te koken, om te slapen, om warm te blijven tijdens een noodsituatie.
De kennis van onze instructeurs was indrukwekkend, en het besef dat vuur een levensreddend instrument kan zijn, bleef hangen.
Aan het eind van het weekend besefte ik hoeveel ik was gegroeid, niet alleen als individu,
maar ook als deel van deze groep.
Wat begon als een verzameling vreemden, was uitgegroeid tot een hechte *tribe*.
We hadden geleerd samen te werken, op elkaar te vertrouwen en de natuur weer te waarderen voor wat het is: een bron van leven en inspiratie.
Met nog drie weekenden te gaan in deze jaaropleiding, voel ik me dankbaar voor alles wat ik al heb geleerd.
Ik kan niet wachten om te zien wat er nog komt, en hoe deze ervaring mijn leven blijft verrijken.
 | |
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
x
