Junior Bushcraft Weekend

Outdoorschool Blogger 2024 Sofie aan het woord:

VRIJDAG

Zoonlief zou nog een dagje naar speelplein gaan zodat ik rustig alles kon inpakken.
Het plan was om meteen door te rijden nadat ik hem opgepikt had, want het beloofde best een lange rit voor ons te worden. Maar ik kon zijn enthousiasme niet weerstaan en stemde in met zijn voorstel om samen alles voor te bereiden.
Dat liep in de praktijk net ietsje anders dan ik me idealiter had voorgesteld en ik vond het best lastig om zuinig te pakken. Want je wil toch minstens een verse T-shirt en onderbroek kunnen aantrekken, wat beschermd zijn tijdens het voorspelde onweer & comfortabel slapen.

Jacques was het niet gewoon om een grote rugzak te dragen en ik wist niet precies hoe moeilijk de wandeling naar het kamp zou worden, dus ik spaarde hem door enkel wat lichtere zaken in zijn tas te stoppen. Moeder Muilezel werd een feit en we lachten er al stevig om toen ik bijna omver viel door mijn rugzak in de auto te laden.

De zon scheen stralend wanneer we eindelijk vertrokken en de sfeer zat er goed in. Hij was zoooooo blij dat we samen op avontuur gingen. En ik ook! We kwamen mooi op tijd aan, samen met de meeste andere deelnemers.
Alleen waren die andere deelnemers (voornamelijk mama’s) er precies wel in geslaagd om lichter te pakken, wederom tot groot jolijt van zoonlief.
De warme avondzon en vriendelijke ontvangst door Siska, lieten me dit laatste gelukkig onmiddellijk vergeten. Ook de afdaling naar het kamp viel heel erg mee en daar wachtten een knisperend kampvuur en verse soep ons op.
Maar eerst.... een kleine veldloop toen verteld werd dat de kindjes een tentje mochten uitkiezen.

Wij kozen een tentje wat hoger gelegen in het kamp en Jacques kon al meteen zijn eerste heldendaad verrichten, namelijk een spin (of twee) vangen die ik toch liever niet als roommate had.

Daarna was ik ‘m al kwijt, want ravotten met andere kinderen en het kamp verkennen bleek - terecht - leuker dan slaapmatrassen opblazen. Ik kwam als laatste aan het kampvuur aan voor een heerlijke tas soep en het kennismakingsrondje. Maar iemand moet altijd de eerste of de laatste zijn, toch? En ik zou, in tegenstelling tot zoonlief, dat weekend vaak de eerste zijn om te gaan slapen en de laatste om op te staan.
Al gauw bleek dat mijn keuze om niet te besparen op degelijk slaapmateriaal de zwaardere rugzak meer dan waard was!

ZATERDAG

Siska had niet gelogen toen ze zei dat we het wel zouden merken wanneer we moesten opstaan. Ik was nog heerlijk in dromenland toen een joelende wekploeg met hoorngeblaas aan de tent passeerde. De koffie stond ondertussen al klaar, samen met een heus ontbijtbuffet vol fruit, noten, brood, muesli en divers broodbeleg.
Wat een prachtige start van de dag na een heerlijke nacht!
Voor mij althans, want de mensen die te licht gepakt waren, hadden helaas wat minder goed geslapen.
Na het ontbijt en de afwas, was het tijd voor de eerste activiteit van de dag: geschikt brandhout leren uitzoeken en naar het kamp brengen.

Een korte wandeling bracht ons naar het dode-eiken-bosje iets verderop.
Door een bosbrand van enkele jaren geleden, waren daar voldoende dode bomen te vinden. Boeiend om te leren hoe je een dode boom of droog hout nu net herkent.
Spannend om te zien hoe diezelfde boom daadwerkelijk op een veilige manier geveld kan worden.
Hiervoor was voldoende mankracht wenselijk, terwijl de mama’s de enthousiaste kinderen in de ‘safe zone’ probeerden te houden.

Erna volgde een eerste hoogtepunt voor Jacques: aan de slag met zijn zaag!
Elk ouder-kind paar mocht een stuk stronk voor zijn hoede nemen.
Siska & Menno demonstreerden en controleerden de aangeleerde veiligheidstechnieken om dit tot een goed einde te brengen.
Vervolgens droegen we alle stronken naar het kamp, waar ze later die ochtend verwerkt zouden worden.
Op terugweg mijmerde ik, samen met enkele mama’s, dat een kop koffie en een chocolaatje deugd zou doen. En niet veel later werden we getrakteerd op een gezellig 10-uurtje: verse koffie of thee, fruitjes én... chocola.
Het zou de voorbode worden van het ganse weekend, waarin boeiende activiteiten en heerlijke ontspanning hand in hand gaan.

Batterijen weer opgeladen om vervolgens geconcentreerd aan de volgende workshop te starten.
Alleen ontbraken er nog een paar kinderen, waaronder Jacques, die we eerst uit de rivier moesten gaan vissen. Ook dat was een voorbode trouwens.
Ravotten en waterpret van de eerste tot de laatste minuut.
Het was een echt zomers weekend met temperaturen die zelfs onder het bladerdek warm aanvoelden, dus ik begreep het helemaal.
Alleen had Jacques niet begrepen dat dit voor de rest van het weekend natte voeten betekende, want de waterdichtheid van een wandelschoen vervalt wanneer je uren in een rivier blijft staan.

Eens de groep compleet was, begon de spannendste workshop voor mijn moederhart: bijl technieken en hout klieven.
Jacques kon zijn geluk niet op en dankzij de vakkundige begeleiding waagde ook ik, na het verzagen van de stronk, mijn kans.
Het was de eerste keer dat weekend dat ik een soort oerkracht voelde opborrelen en die zou niet meer verdwijnen. Zagen, klieven, zagen, klieven en weer zagen.
Dankbaar voor het dode hout dat de natuur geschonken had en de noodzakelijke warmte die we daarmee konden opwekken, voelde me ik me erg nederig en content dat het hier over niets meer moest gaan dan dat.
De fysieke labeur en ondersteunende groepssfeer brachten mijn luide hoofd helemaal tot rust.

En het verkoelende water van de rivier deed dat met mijn lichaam.
Maar goed, we waren hier dus ook voor bushcraft skills!
En nu we voldoende droog hout verwerkt hadden, was het tijd voor lunch.

Een frisse salade, wat brood en voldoende water brachten ons op krachten voor de volgende les: veilig werken met messen.

Eerst weer wat kinderen uit de rivier krijgen - met slippers deze keer - en we konden eraan beginnen. Jacques en ik hadden deze les al eens gevolgd tijdens een dagworkshop en het was mooi te zien hoeveel hij hiervan nog onthouden had en hoe hij andere kindjes ging helpen.
We maakten zelf haringen en speren uit takken, welke we beiden nog nodig zouden hebben later die dag.
Het snijden van hout heeft iets rustgevends en verslavends.
Eens je eraan begint, is het heel moeilijk om ermee te stoppen.
Je moet je zodanig concentreren dat het wederom stiller wordt in doorgaans woelige hoofdjes.
En de kinderen vonden dit natuurlijk ongelooflijk spannend en stoer.
Er kon altijd nog wel een betere of grotere speer gemaakt worden, dus het afronden - om te gaan wandelen nota bene - werd niet door iedereen even warm onthaald.

Ik was tegen de late namiddag eerlijk gezegd ook wel toe aan wat ontspanning & afkoeling, maar de buurt was natuurlijk te mooi om niet mee te gaan en op sporenjacht gaan, klonk toch verleidelijk.
Siska beloofde enkele hoogtepunten, en gelijk had ze!

De wandeling was er eentje vol natuurlijke hindernissen, maar gelukkig deed ik mijn lange legging weer aan waardoor de netels, bramen en mierenhopen geen pretbedervers werden.
De kinderen hadden een kaart met dierensporen gekregen, dus die liepen op kop en onderzochten om ter meeste pootafdrukken.
We bezochten onderweg de poel waarin een everzwijnfamilie ging baden en een gigantische dassenburcht. Ongelooflijk indrukwekkend!
Beetje oververhit kregen we een laatste opdracht: twintig minuten per ouder-kind koppel in volledige stilte luisteren naar het bos.
Eerst ongemakkelijk, vervolgens adembenemend. Dixit moeder, zoonlief was er na een tiental minuten helaas klaar mee omdat hij het niet bushcraft waardig genoeg vond.
Wat daarop volgde was dan weer een beetje té bushcraft waardig voor sommigen.

We werden namelijk getrakteerd op een krachtig onweer.
Tijdens de stilte oefening in het bos hoorden we de donder stilletjes dichterbij komen en de bomen begonnen steeds meer te ruisen. En op enkele minuten tijd veranderde de zachte regen is een stortdouche.
Dat mag je heel letterlijk nemen! En hoewel het inderdaad een klein beetje spannend was - want we werden aangeleerd van tijdens onweer vooral niet in een bos te vertoeven - deed ik een regendans van geluk.
Alle zweet werd samen met mijn energiedipje weggespoeld en ik kwam herboren weer aan in het kamp.
Ook Jacques was herboren en ging weer vrolijk spelen met de andere kinderen.
Terwijl anderen zich gingen afdrogen, besloot ik om een rivierbad te gaan nemen.
Ik was nu toch al helemaal nat en ik wilde het al de hele namiddag proberen.

Helaas had de hevige regenval de rivier omgewoeld en was de heldere stroom veranderd in een bruine modderpoel. Ik bedacht dat mijn haren dus al beter gewassen waren door de regen dan de rivier op dat moment zou kunnen, maar dook er met mijn lichaam toch in terwijl Jacques de wacht hield met een handdoek.
Ronduit heerlijk en de verfrissende kick die ik nodig had.
Omdat ze die nacht nog kans op onweer voorspelden, was Menno zo lief om een tarp boven onze tent te spannen, want die had helaas al wat water langs de voortent binnengekregen en dat wilde ik ‘s nachts liever niet.
Kwamen die zelfgemaakte haringen meteen ook van pas!

Rond 19u werd er aan het avondeten begonnen in verschillende teams.
Enkele mensen sneden de groenten, anderen maakten het vuur klaar - hout genoeg! - en nog anderen gingen wat takken snijden met enkele kinderen. Zei ik al dat dit erg verslavend was?

Er werd met de beschikbare ingrediënten een mediterrane pasta stoofschotel getoverd, alsook gegratineerde nachos. Die dutch oven gietijzeren pannen kunnen echt alles aan!
En net toen ik dacht dat een glaasje wijn deze fantastische dag en idyllische avond compleet zou maken, toverde Siska een kratje rode wijn tevoorschijn.
Eén glaasje was een heerlijke sfeermaker zonder de veiligheid in gedrang te brengen. En ook voor de kinderen was er nog een verrassing!

Ze mochten hun speren boven halen en marshmallows roosteren voor s’mores te maken.
De zon was inmiddels al onder en de tent riep.
Deze keer ging Jacques al iets vlotter mee naar bed om vrijwel meteen naar dromenland te vertrekken.

ZONDAG

Geslapen als een roosje, want die tarp zorgde meteen ook voor extra verduistering, en heel benieuwd naar het programma van onze laatste dag in het kamp. Maar eerst konden we genieten van een stevig ontbijt - roerei jammie - en heerlijke koffie.
(Voor wie geen koffie-addict is: er was ook steeds thee en fruitsap/melk/water beschikbaar)

Na de afwas werden we in twee groepen opgedeeld. Wij gingen als eerste met Menno mee naar een hoger gelegen plekje voor een ontwapenend bosspelletje.

Ik ben absoluut geen speelmama, maar voor ik het wist sloop ik op handen en voeten als een prooidier rond in de hoop om de - met waterpistool gewapende en geblinddoekte - jager te slim af te zijn. Dit spel staat alvast op het programma voor Jacques’ volgende verjaardagsfeestje, zo leuk! Erna wisselden we van groep en nam Siska ons mee naar een uitdagend blotevoetenpad.
Ik denk dat ik dit de aller moeilijkste opdracht vond, want ik hou er niet van om geblinddoekt te worden. Toch leerde ze me om vertrouwen te hebben in mijn handen die bewegwijzerd werden via een touw en in mijn voeten die meer tast en controle hebben dan ons werd aangeleerd. Of beter afgeleerd.
Ik leerde dat weekend hoeveel er ons is afgeleerd als kind, als opgroeiende mens.
“Pas op voor dit, pas op voor dat!” We zijn een beetje angstig en onkundig geworden, althans als het over bushcraften gaat. Maar eigenlijk is het bos geen plek om bang voor te zijn en kunnen we zoveel meer dan we denken, met minder middelen bovendien.

Met die wijsheid in pacht en een korte pauze later, begonnen we aan de volgende opdracht: wildplukken.
Dit was helemaal mijn ding en stond al heel lang op mijn verlanglijstje.
Dankzij handige lectuur en enkele apps zochten, vonden en proefden we enkele veelvoorkomende planten.
Het enthousiasme bij de kinderen was gevarieerd. De ene vond het heel boeiend om op zoek te gaan, de andere - waaronder mijn kabouter - wilde liever nog wat kampen gaan bouwen en in de rivier spelen.
Wat ze naar hartelust mochten doen tijdens het bereiden van de lunch: zoete bospannenkoeken en hartige wildpluk pesto. In ruil hielpen ze met de afwas nadien

En dan was er nog de langverwachtte afsluiter: vuur leren maken met natuurlijke materialen.

Hierbij konden we mestechnieken combineren met het gebruik van een firestick.
Een jongensdroom die werkelijkheid werd! Maar minstens even belangrijk was om te leren hoe je een kampvuur veilig kon doven. De perfecte afsluiter van een perfect weekend. En dan restte er ons niets anders dan in te pakken, het kamp op te ruimen en nog een laatste beklimming omhoog te trotseren tot aan de wagen.
Tijdens die wandeling was het vat van Jacques plots wel helemaal af.
Zijn rugzak werd nog beetje meer overgeheveld in die van mama, de zelfgemaakte speren fungeerden ondertussen als wandelstokken.

Moe maar voldaan deden we onze rugzakken af en trokken we onze vuile schoenen uit. Met een leeg hoofd en een vol hart keerden we huiswaarts. In de eerste bosrijke haarspeldbochten zei ik tegen Jacques dat het daar zo mooi en leuk was, bijna zoals op vakantie. “Maar mama, dit is vakantie!” antwoordde hij. En gelijk had hij. Ook een weekendje kamperen in een Belgisch bos, kan een waardige vakantie zijn.
En dit was de perfecte aanzet om dit veel vaker onder ons tweetjes te gaan doen.

Conclusie:
Dit junior bushcraft weekend was minder ‘junior’ dan ik verwacht had en ongelooflijk boeiend voor jong & iets minder jong. Het werden 48u die je elk kind toewenst: digital detox en offline connectie. Met elkaar, met de natuur en met de andere groepsleden.

Dit weekend is er voor iedereen, zowel met als zonder outdoor ervaring.
De hulpvaardige en vriendelijke begeleiding houdt rekening met ieders tempo en schakelt of remt naargelang.

Enige nadeel? Ik waande me ook na dit weekend nog langer een bosnimf en loop - tot ergernis van mijn dochter - bijna overal op blote voeten. En tijdens elke wandeling worden er takken verzameld.
Maar er zijn ongezondere eigenaardigheden, denk ik dan. To be continued..

MERCI

Sofie & Jacques